|
خوشا ملک بردع که اقصای وی
|
|
نه اردیبهشت است بی گل نه دی
|
|
تموزش گل کوهساری دهد
|
|
زمستان نسیم بهاری دهد
|
|
بهشتی شده بیشه پیرامنش
|
|
ز گر کوثری بسته بر دامنش
|
|
سوادش ز بس سبزه و مشگ بید
|
|
چو باغ ارم خاصه باغ سپید
|
|
ز تیهو و دراج و کبک و تذر و
|
|
نیابی تهی سایه‌ی بید و سرو
|
|
گراینده بومش به آسودگی
|
|
فرو شسته خاکش ز آلودگی
|
|
همه ساله ریحان او سبز شاخ
|
|
همیشه در او ناز و نعمت فراخ
|
|
علف گاه مرغان این کشور اوست
|
|
اگر شیر مرغت بباید، در اوست
|
|
زمینش به آب زر آغشته‌اند
|
|
تو گوئی در آن زعفران کشته‌اند
|
|
خرامنده بر سبزه‌ی آن زمی
|
|
خیالی نیابد بجز خرمی
|
|
کنون تخت آن بارگه گشت خرد
|
|
دبیقی و دیباش را باد برد
|
|
فرو ریخت آن تازه گلها ز بار
|
|
وزان نار و نرگس برآمد غبار
|
|
بجز هیزم خشگ و سیلاب تر
|
|
نه بینی در آن بیشه چیز دگر
|
|
همانا که آن رستنیهای چست
|
|
نه از دانه کز دامن عدل رست
|
|
گر آن پرورش یابد امروز باز
|
|
از آن به شود آستین را طراز
|
|
بلی گر فراغت بود شاه را
|
|
ز نو زیوری بخشد آن گاه را
|
|
هرومش لقب بود از آغاز کار
|
|
کنون بردعش خواند آموزگار
|
|
در آن بوم آباد و جای مهان
|
|
زمانه بسی گنج دارد نهان
|