| به هر منزلی کو عنان کرد خوش | همش نزل بردند و هم پیشکش | |
| بجز خوردنیهای بایستنی | همان گوسفندان شایستنی | |
| به اندازه دسترسهای خویش | کشیدند بسیار گنجینه پیش | |
| هم از تازی اسبان صحرا نورد | هم از تیغ چون آب زهرا بخورد | |
| هم از نیزه‌ی خطی سی ارش | سنانش به خون یافته پرورش | |
| شتر نیز هم ناقه هم بیسراک | شتابنده چون باد و از گرد پاک | |
| ادیم و دگر تحفه‌های غریب | هم از جنس جوهر هم از جنس طیب | |
| زمان تا زمان از پی جاه او | کشیدند حملی به درگاه او | |
| جهاندار کان دید بگشاد گنج | به خروارها گشت پیرایه سنج | |
| همه بادیه فرش اطلس کشید | زمین زیر یاقوت شد ناپدید | |
| سوی کعبه شد رخ برافروخته | حساب مناسک در آموخته | |
| قدم بر سر ناف عالم نهاد | بسا نافه کز ناف عالم گشاد | |
| چو پرگار گردون بر آن نقطه گاه | به پای پرستش بپیموده راه | |
| طوافی کز او نیست کس را گزیر | برآورد و شد خانه را حلقه گیر | |
| نخستین در کعبه را بوسه داد | پناهنده خویش را کرد یاد | |
| بر آن آستان زد سر خویش را | خزینه بسی داد درویش را | |
| درم دادنش بود گنج روان | شتر دادنش کاروان کاروان | |
| چو در خانه راستان کرد جای | خداوند را شد پرستش نمای | |
| همه خانه در گنج و گوهر گرفت | در و بام در مشگ و عنبر گرفت | |
| چو شرط پرستش بجای آورید | ادیم یمن زیر پای آورید |