| شبی کاسمان طالعی داد چست | کزان طالع آید ضمیری درست | |
| فرستاد و دستور خود را بخواند | سخنهای پوشیده با او براند | |
| که چون ملک ایرانم آمد به دست | نخواهم به یک جا شدن پای بست | |
| به گردندگی چون فلک مایلم | جز آفاق گردی نخواهد دلم | |
| ببینم که در گرد آفاق چیست | تواناتر از من در آفاق کیست | |
| چنان بینم از رای روشن صواب | که چون من کنم گرد گیتی شتاب | |
| زر و زیور خود فرستم به روم | که هست استواری دران مرز و بوم | |
| نباید که ما را شود کار سست | سبو ناید از آب دایم درست | |
| بداندیش گیرد سر تخت ما | به تاراج دشمن شود رخت ما | |
| جهان را چنین درد سرها بسیست | و زینگونه در ره خطرها بسیست | |
| تو نیز ار به یونان شوی باز جای | پسندیده باشد به فرهنگ و رای | |
| همان ملک را داری از فتنه دور | که مه نایب مهر باشد به نور | |
| همان روشنک را که بانوی ماست | بری تا شود کار آن ملک راست | |
| برایی که دستور باشد خرد | نگهداری اندازه‌ی نیک و بد | |
| نیابت بجای آری از دین و داد | نیاری ز من جز به نیکی به یاد | |
| ترا از بزرگان پسندیده‌ام | به چشم بزرگیت از آن دیده‌ام | |
| وزیر از هنرمندی رای خویش | چنین گفت با کارفرمای خویش | |
| که فرمانروا باد شاه جهان | به فرمان او رای کار آگهان | |
| زمان تا زمان قدر او بیش باد | غرض با تمنای او خویش باد | |
| حسابی که فرمود رای بلند | کس از پیش بینی نبیند گزند |