| به سنگ سیه بر زر سرخ سود | مگر بر محک زر همی آزمود | |
| شبستان دارا ز ماتم بشست | بجای بنفشه گل سرخ رست | |
| چو آراست آن باغ بدرام را | برافروخت روی دلارام را | |
| شکیبائی آورد روزی سه چار | که تا بشکفد غنچه‌ی نوبهار | |
| عروسان به زیور کشی خو کنند | سر و فرق را نغز و نیکو کنند | |
| تمنای دل در دماغ آورند | نظر سوی روشن چراغ آورند | |
| چو دانست کز سوک چیزی نماند | رعونت به عذر آستین برفشاند | |
| به دستور شیرین زبان گفت خیز | زبان و قدم هر دو بگشای تیز | |
| به مشکوی دارا شو از ما بگوی | که اینجا بدان گشتم آرام جوی | |
| که تا روی مهروی دارا نزاد | ببینم که دیدنش فرخنده باد | |
| حصاری کشم در شبستان او | برآرم سر زیر دستان او | |
| یکی مهد زرین برآموده در | همه پیکر از لعل و پیروزه پر | |
| ببر تا نشیند در او نازنین | خرامان شود آسمان بر زمین | |
| دگر باد پایان با زین زر | ز بهر پرستندگانش ببر | |
| چو دستور دانا چنین دید رای | کمر بست و آورد فرمان بجای | |
| ره خانه خاص دارا گرفت | همه خانه را در مدارا گرفت | |
| در آمد به مشگوی مشگین سرشت | چو آب روان کاید اندر بهشت | |
| بهشتی پر از حور زیبنده دید | فریبنده شد چون فریبنده دید | |
| بدان سیب چهران مردم فریب | همی کرد بازی چو مردم به سیب | |
| نخستین حدیثی که آمد فرود | ز شه داد پوشیدگان را درود |