| پریروی را برد نزدیک شاه | که این ماه بود اژدهای سیاه | |
| زنی کاردانست و بسیار هوش | فلک را به نیرنگ پیچیده گوش | |
| ز قعر زمین برکشد چاه را | فرود آرد از آسمان ماه را | |
| ز حل را سیاهی بشوید ز روی | شود بر حصاری به یک تار موی | |
| به خوبی چگویم پری پیکری | پری را نبوده چنین دختری | |
| سر زلفش از چنبر مشگ ناب | رسن کرده بر گردن آفتاب | |
| به اقبال شه راه بربستمش | همه نام و ناموس بشکستمش | |
| زبون شد درآمد بزنهار من | سزد گر کند خسروش یار من | |
| وگر خدمت شاه را درخور است | مرا هم خداوند و هم خواهر است | |
| چو شه دید رخسار آن دل‌فریب | برآراسته ماهی از زر و زیب | |
| بلیناس را داد کین رام تست | سزاوار می خوردن جام تست | |
| ولیکن مباش ایمن از رنگ او | مشو غافل از مکر و نیرنگ او | |
| اگر کژدمی کهربا دم بود | مشو ایمن از وی که کژدم بود | |
| بلیناس بر شکر تسلیم شاه | رخ خویش مالید بر خاک راه | |
| پریروی را بانوی خانه کرد | پری چند زین گونه دیوانه کرد | |
| برآموخت زو جادوئیها تمام | بلیناس جادوش از آن گشت نام | |
| اگر جادوئی گر ستاره شناس | ز خود مرگ را برنبندی مراس |