| شه از راز آن کیمیای نهفت | ز دستور پرسید و دستور گفت | |
| بلیناس داند چنین رازها | که صاحب طلسمست بر سازها | |
| بلیناس را گفت شاه این خیال | چگونه نماید به مال بدسگال | |
| خردمند گفت این چنین پیکری | نداند نمودن جز افسونگری | |
| اگر شاه خواهد شتاب آورم | سر اژدها در طناب آورم | |
| جهاندار گفت اینت پتیاره‌ای | برو گر توانی بکن چاره‌ای | |
| خردمند شدسوی آتشکده | سیاه اژدها دید سر بر زده | |
| چو آن اژدها در بلیناس دید | ره آبگینه بر الماس دید | |
| برانگیخت آن جادوی ناشکیب | بسی جادوئیهای مردم فریب | |
| نشد کارگر هیچ در چاره ساز | سوی جادوی خویشتن گشت باز | |
| هر آن جادویی کان نشد کارگر | به جادوی خود باز پس کرد سر | |
| به چاره‌گری زیرک هوشمند | فسون فساینده را کرد بند | |
| به وقتی که آن طالع آید بدست | کزو جادوئی را دراید شکست | |
| بفرمود کارند لختی سداب | برآن اژدها زد چو بر آتش آب | |
| به یک شعبده بست بازیش را | تبه کرد نیرنگ سازیش را | |
| چو دختر چنان دید کان هوشمند | ز نیرنگ آن سحر بگشاد بند | |
| به پایش درافتاد و زنهار خواست | به آزرم شاه جهان بار خواست | |
| بلیناس چون روی آن ماه دید | تمنای خود را بدو راه دید | |
| بزنهار خویش استواریش داد | ز جادوکشان رستگاریش داد | |
| بفرمود تا آتش افروختند | بدان آتش آتشکده سوختند |