| بهر جا که او آتشی دید چست | هم آتش فرو کشت و هم زند شست | |
| در آن خطه بود آتشی سنگ بست | که خواندی خودی سوزش آتش پرست | |
| صدش هیربد بود با طوق زر | به آتش پرستی گره بر کمر | |
| بفرمود کان آتش دیر سال | بکشتند و کردند یکسر زکال | |
| چو آتش فرو کشت از آن جایگاه | روان کرد سوی سپاهان سپاه | |
| بدان نازنین شهر آراسته | که با خوش‌دلی بود و با خواسته | |
| دل تاجور شادمانی گرفت | به شادی پی کامرانی گرفت | |
| بسی آتش هیربد را بکشت | بسی هیربد را دوتا کرد پشت | |
| بهاری کهن بود چینی نگار | بسی خوشتر از باغ در نوبهار | |
| به آیین زردشت و رسم مجوس | به خدمت در آن خانه چندین عروس | |
| همه آفت دیده و آشوب دل | ز گل شان فرو رفته در پا به گل | |
| در او دختری جادو از نسل سام | پدر کرده آذر همایونش نام | |
| چو برخواندی افسونی آن دل‌فریب | ز دل هوش بردی ز دانا شکیب | |
| به هاروتی از زهره دل برده بود | چو هاروت صد پیش او مرده بود | |
| سکندر چو فرمود کردن شتاب | بدان خانه تا خانه گردد خراب | |
| زن جادو از هیکل خویشتن | نمود اژدهائی بدان انجمن | |
| چو دیدند خلق آتشین اژدها | دل خویش کردند از آتش رها | |
| ز بیم وی افتادن و خیزان شدند | به نزد سکندر گریزان شدند | |
| که هست اژدهائی در آتشکده | چو قاروره در مردم آتش زده | |
| کسی کو بدان اژدها بگذرد | همان ساعتش یا کشد یا خورد |