| دگر زان مجوسان گنجینه سنج | به آتشکده کس نیاکند گنج | |
| همان نازنینان گلنار چهر | ز گلزار آتش بریدند مهر | |
| چو شاه از جهان رسم آتش زدود | برآورد ز آتش پرستنده دود | |
| بفرمود تا مردم روزگار | جز ایزد پرستی ندارند کار | |
| به دین حنیفی پناه آورند | همه پشت بر مهر و ماه آورند | |
| چو شد ملک در ملک آن ملک بخش | به میدان فراخی روان کرد رخش | |
| به فرخندگی فتح را گشت جفت | بدان گونه کان نغز گوینده گفت | |
| وگر بایدت تا به حکم نوی | دگرگونه رمزی ز من بشنوی | |
| برار آن کهن پنبه‌ها را ز گوش | که دیبای نو را کند ژنده پوش | |
| بر آنگونه کز چند بیدار مغز | شنیدم درین شیوه گفتار نغز | |
| بسی نیز تاریخها داشتم | یکی حرف ناخوانده نگذاشتم | |
| بهم کردم آن گنج آکنده را | ورق پاره‌های پراکنده را | |
| از آن کیمیاهای پوشیده حرف | برانگیختم گنجدانی شگرف | |
| همان پارسی گوی دانای پیر | چینن گفت و شد گفت او دلپذیر | |
| که چون شه ز دارا ستد تاج و تخت | ز پرگار موصل برون برد رخت | |
| چو زهره به بابل درآمد نخست | ز هاروتیان خاک آن بوم شست | |
| بفرمود تا آتش موبدی | کشند از هنرمندی و بخردی | |
| فسون نامه زند را تر کنند | وگرنه به زندان دفتر کنند | |
| براه نیا خلق را ره نمود | تف و دود آتش ز دلها زدود | |
| وز آنجا به تدبیر آزادگان | درآمد سوی آذر آبادگان |