| بجای شما هر یکی بی سپاس | نوازش گری‌ها رود بی قیاس | |
| بزرگان ایران فراهم شدند | وز این داوری سخت خرم شدند | |
| خبر داشتند از دل شهریار | که هست او به سوگند و عهد استوار | |
| همه هم‌گروهه به راه آمدند | سوی انجمنگاه شاه آمدند | |
| بدان آمدن شادمان گشت شاه | از آن پهلوانان لشکر پناه | |
| جداگانه با هر یکی عهد بست | که در پایه‌ی کس نیارد شکست | |
| در گنج بگشاد بر هر کسی | خزینه بسی داد و گوهر بسی | |
| همان کار هر کس پدیدار کرد | بدان خفتگان بخت بیدار کرد | |
| بداد آنچه در پیشتر بودشان | دو چندان دگر در افزودشان | |
| چو ایرانیان ان دهش یافتند | سر از چنبر سرکشی تافتند | |
| نهادند سر بر زمین یک زمان | کله گوشه بردند بر آسمان | |
| گرفتند بر شهریار آفرین | که یار تو بادا سپهر برین | |
| سر تخت جمشید جای تو باد | سریر سران خاک پای تو باد | |
| کهن رفت و شاه نو ما توئی | نه خسرو که کیخسرو ما توئی | |
| نپیچد کسی گردن از رای تو | سر ما و پائینگه پای تو | |
| چو شه دید کز را ه فرخندگی | بر ایرانیان فرض شد بندگی | |
| در آن انجمنگاه انجم شکوه | که جمع آمد از هفت کشور گروه | |
| بفرمود تا تیغ و لخت آورند | دو خونریز را پیش تخت آورند | |
| دو سرهنگ گردن برافراخته | حمایل به گردن در انداخته | |
| به سرهنگی از خونشان گل کنند | رسن حلقشان را حمایل کنند |