| جواهر نه چندانکه آنرا دبیر | بیارد در انگشت یا در ضمیر | |
| طبقهای بلور و خوانهای لعل | طرایف کشان را بفرسود نعل | |
| همان تازی اسبان با زین زر | خطائی غلامان زرین کمر | |
| نورد ملوکانه بیش از شمار | شتر بار زرینه بیش از هزار | |
| سلاح و سلب را قیاسی نبود | پذیرنده را زو سپاسی نبود | |
| دگر چیزهائی که باشد غریب | وز او مخزن خاص یابد نصیب | |
| چنان گنجی از سیم و زر خلاص | به مهر جهاندار کردند خاص | |
| جهاندار از آن گنج اندوخته | چو گنجی شد از گوهر افروخته | |
| به گوهر فروزد دل تیره فام | مگر شب‌چراغش ازینست نام | |
| چو تاریک شاید شدن سوی گنج | که گنج آید از روشنائی به رنج | |
| چرا روی آنکس که شد گنج یاب | ز شادی برافروخت چون آفتاب | |
| تو خاکی گرت گنج باید رواست | که بی‌خواسته خاک را کس نخواست | |
| فروزنده‌ی مرد شد خواسته | کزو کارها گردد آراسته | |
| زر آن میوه زعفران ریز شد | که چون زعفران شادی‌انگیز شد | |
| سیاهان مغرب که زنگی فشند | به صفرای آن زعفران دلخوشند | |
| سکندر چو دید آن همه کان گنج | که در دستش افتاد بی دسترنج | |
| پرستندگان در خویش را | همان محتشم را و درویش را | |
| از آن گنج آراسته داد بهر | بداد و دهش گشت سالار دهر | |
| به گردان ایران فرستاد کس | کزین در نگردد کسی باز پس | |
| به درگاه ما یکسره سر نهید | هلاک سر خویش بر در نهید |