| دو خسرو عنان در عنان آورند | ره دوستی در میان آورند | |
| به آزرم خشنودی از یکدیگر | بتابند و زان برنتابند سر | |
| چو دارا دران داوری رای جست | دل رای زن بود در رای سست | |
| سوی آشتی کس نشد رهنمون | نمودند رایش به شمشیر و خون | |
| که ایرانی از رومی بیش خورد | به قایم کجا ریزد اندر نبرد | |
| چو فردا فشاریم در جنگ پای | ز رومی نمانیم یک تن بجای | |
| بدین عشوه دادند شه را شکیب | یکی بر دلیری یکی بر فریب | |
| همان قاصدان نیز کردند جهد | که بر خون او بسته بودند عهد | |
| سکندر ز دیگر طرف چاره ساز | که چون پای دارد دران ترکتاز | |
| خیال دو سرهنگ را پیش داشت | جز آن خود که سرهنگی خویش داشت | |
| چنین گفت با پهلوانان روم | که فردا درین مرکز سخت بوم | |
| بکوشیم کوشیدنی مردوار | رگ جان به کوشش کنیم استوار | |
| اگر دست بردیم ماراست ملک | وگر ما شدیم آن داراست ملک | |
| قیامت که پوشیده‌ی رای ماست | بود روزی آن روز فردای ماست | |
| به اندیشه‌هائی چنین هولناک | دو لشگر غنودند با ترس و باک | |
| چو گیتی در روشنی باز کرد | جهان بازی دیگر آغاز کرد | |
| به آتش به دل گشت مشتی شرار | کلیچه شد آن سیم کاووس وار | |
| درآمد به جنبش دو لشگر چو کوه | کز آن جنبش آمد جهان را ستوه | |
| فریدون نسب شاه بهمن نژاد | چو برخاست از اول بامداد | |
| همه ساز لشگر به ترتیب جنگ | برآراست از جعبه نیم لنگ |