| مرا گر خدوند یاری دهد | عجب نیست گر شهریاری دهد | |
| توانم که گردن فرازی کنم | به شمشیر با شیر بازی کنم | |
| به تیغ افسر و گاه خواهم گرفت | بدین اژدها ماه خواهم گرفت | |
| نخواندی ز تاریخ جمشید شاه | که آن اژدها چون فرو برد ماه | |
| فریدون بدان اژدها باره مرد | هم از قوت اژدهائی چه کرد | |
| به دارنده‌ی آسمان و زمین | کزو مایه دارد همان و همین | |
| خدائی کزو هر که آگاه نیست | خرد را بدان بی خرد راه نیست | |
| به راه نیاگان پیشین ما | که بودند پیغمبر دین ما | |
| بصحف براهیم ایزد شناس | کزان دین کنم پیش یزدان سپاس | |
| که گر دست یابم بر ایرانیان | برم دین زردشت را از میان | |
| نه آتش گذارم نه آتشکده | شود آتش از دستم آتش زده | |
| چنین رسم پاکیزه و راه راست | ره ما و رسم نیاکان ماست | |
| برین مشک خاشاک نتوان فشاند | که بوی خوش مشک پنهان نماند | |
| کسی راست خرما ز نخل بلند | که بر نخل خرما رساند کمند | |
| به بستان گلی راست گردن فراز | که بوئی و رنگی دهد دلنواز | |
| ز گوران سرافراز گوری بود | که با فحلیش دست زوری بود | |
| ز شیران همان شیر خونریزتر | که دندان و چنگش بود تیزتر | |
| دو شیر گرسنه است و یکران گور | کباب آن کسی راست کو راست زور | |
| دو پیلند خرطوم درهم کشان | ز بردن یکی بود خواهد نشان | |
| تو مردی و من مرد وقت نبرد | به مردی پدید آید از مرد مرد |