| سرنامه نام جهاندار پاک | برازنده رستنیها ز خاک | |
| بلندی ده آسمان بلند | گشاینده‌ی دیده‌ی هوشمند | |
| جهان آفرین وز جهان بی نیاز | به هنگام بیچارگی چاره‌ساز | |
| زمین را به مردم برآراست چهر | کمر بست گردش ز گردان سپهر | |
| نیام زمین را به شمشیر آب | برافروخت چون چشمه‌ی آفتاب | |
| خداوند بی نسبت بندگی | نه پیری در او نه پراکندگی | |
| یکی گونه ماننده هر یکیست | همه هستی از ملک او اندکیست | |
| قوی حجت از هر چه‌گیری شمار | بری حاجت از هر چه آید به کار | |
| مرا و تو را مایه باید نخست | که تا زو بسازیم چیزی درست | |
| هر آنچ آفرید او به اسباب نیست | به دریافتن عقل را تاب نیست | |
| خرد دانش‌آموز تعلیم اوست | دل از داغداران تسلیم اوست | |
| پر از حکمت و حکم او شد جهان | به حکم آشکارا به حکمت نهان | |
| فرشته پران را برین ساده دشت | ازو آمدن هم بدو بازگشت | |
| دل و دیده را روشنائی ازوست | مرا و ترا پادشائی ازوست | |
| ز فرمان او نیست کس را گزیر | خدای اوست ما بنده فرمان پذیر | |
| مرا گر کند در جهان تاجدار | عجب نیست از بخشش کردگار | |
| تو نیز ای جهاندار پیروز بخت | نه کز مادر آورده‌ای تاج و تخت | |
| خدا دادت این چیره‌دستی که هست | مشو بر خدا دادگان چیره دست | |
| سپاس خدا کن که بر ناسپاس | نگوید ثنا مرد مردم شناس | |
| مبادا به هشیاری و بیهشی | کسی را ز فرمان او فرمشی |