| یه یزدان که اهریمنش دشمنست | به زردشت کو خصم اهریمنست | |
| که از روم و رومی نمانم نشان | شوم به سر هر دو آتش فشان | |
| گرفتم همه آهن آری ز روم | در آتشگه ما چه آهن چه موم | |
| ز رومی چه برخیزد و لشگرش | به پای ستوران برم کشورش | |
| گر آری به خروارها درع و ترگ | کجا با شدت برگ یک بید برگ | |
| مگر تیر ترکان یغمای من | نخوردی که تندی به غوغای من | |
| سری کو که سر بخش دارا کنی | به ار پیش دارا مدارا کنی | |
| کمان بشکنی پر بریزی ز تیر | زره در نوردی بپوشی حریر | |
| وگرنه چنانت دهم گوش پیچ | که دانی که هیچی و کمتر ز هیچ | |
| حذر کن ز خشم جگر جوش من | مباش ایمن از خواب خرگوش من | |
| به خرگوش خفته مبین زینهار | که چندان که خسبد دود وقت کار | |
| توانم که من با تو ای خام خوی | کنم پختگی گردم آزرم جوی | |
| ولیک آن مثل راست باشد که شاه | به ار وقت خواری درافتد به چاه | |
| بده جزیت از ما ببر کینه را | قلم در مکش رسم دیرینه را | |
| نشاید همه ساله گرگینه دوخت | خر و رشته یکبار باید فروخت | |
| مزن رخنه در خاندان کهن | تو در رخنه باشی دلیری مکن | |
| بجائی میاور که جنبم ز جای | ندارد پر پشه با پیل پای | |
| به ملک خدا داده خرسند باش | مکن ز اهنین چنگ شیران تراش | |
| کلاغی تک کبک در گوش کرد | تک خویشتن را فراموش کرد | |
| بساز انجمن کانجم آمد فراز | فرشته در آسمان کرد باز |