| به نامه بزرگ ایزد داد بخش | که ما را ز هر دانش او داد بخش | |
| خداوند روزی ده دستگیر | پناهنده را از درش ناگزیر | |
| فروزنده‌ی کوکب تابناک | به مردم کن مردم از تیره خاک | |
| توانا و دانا به هر بودنی | گنه بخش بسیار بخشودنی | |
| از او هر زمان روح را مایه‌ای | خرد را دگرگونه پیرایه‌ای | |
| یکی را چنان تنگی آرد به پیش | که نانی نبیند در انبان خویش | |
| یکی را بدست افکند کوه گنج | نسنجیده‌هائی دهد کوه سنج | |
| نه آن کس گنه کرد کان رنج یافت | نه سعیی نمود آنکه آن گنج یافت | |
| کند هر چه خواهد بر او حکم نیست | که جان دادن و کشتن او را یکیست | |
| نشاید سر از حکم او تافتن | جز او حاکمی کی توان یافتن | |
| درود خدا باد بر بنده‌ای | که افکنده شد با هر افکنده‌ای | |
| چه سودست کاین قوم حق ناشناس | کنند آفرین را به نفرین قیاس | |
| به جائی که بدخواه خونی بود | تواضع نمودن زبونی بود | |
| نکو داستانی زد آن شیر مست | که با زیردستان مشو زیردست | |
| تو ای طفل ناپخته خام رای | مزن پنجه در شیر جنگ آزمای | |
| به هم پنجه‌ای با منت یار کو | سپاهت کجا و سپهدار کو | |
| چو کژدم توئی مارخوئی کنی | که با اژدها جنگجوئی کنی | |
| اگر کردی این خوی ماران رها | وگر نی من و تیغ چون اژدها | |
| چنانت دهم مالش از تیغ تیز | که یا مرگ خواهی ز من یا گریز | |
| به رخشنده آذر باستا و زند | به خورشید روشن به چرخ بلند |