| ز هر کاردانی برای درست | در آن داوری چاره‌ای باز جست | |
| که بدخواه را چون درآرد شکست | بد چرخ را چون کند باز بست | |
| چه افسون درآموزد از رهنمون | که آید ز کار سکندر برون | |
| چو در جنگ پیروزیش دیده بود | ز پیروز جنگیش ترسیده بود | |
| نکردش در آن کار کس چاره‌ای | نخوردش غمی هیچ غمخواره‌ای | |
| چو دانسته بودند کو سرکشست | به سوزندگی گرم چون آتشست | |
| سخنهای کس درنیارد به گوش | در آن کار بودند یکسر خموش | |
| به تخمه در از زنگه شاوران | سری بود نامی ز نام آوران | |
| فریبرز نامی که از فر و برز | تن جوشنش بود و بازوی گرز | |
| به بیعت در آن انجمن گاه بود | ز احوال پیشینه آگاه بود | |
| ثنا گفت بر گاه و بر بزم شاه | که آباد باد از تو این بزمگاه | |
| مبادا تهی عالم از نام تو | همان جنبش دور از آرام تو | |
| گذشته نیای من از عهد پیش | چنین گفت با من در اندرز خویش | |
| که چون کرد کیخسرو آهنگ غار | خبر داد از آن جام گوهر نگار | |
| که در طالع زود ماتانه دیر | فرود آید اختر ز بالا به زیر | |
| برون آید از روم گردنکشی | زند در هر آتشکده آتشی | |
| همه ملک ایران بدست آورد | به تخت کیان برنشست آورد | |
| جهان گیرد و هم نماند به جای | سرانجام روزی درآید ز پای | |
| مبادا که این مرد رومی نژاد | در آن قالب افتد که هرگز مباد | |
| به ار شاه بر یخ زند نام او | نیارد در این کشور آرام او |