| سپه را جوابی چنان ارجمند | بلند آمد از شهریار بلند | |
| خبر گرم‌تر شد همی هر زمان | که آمد به روم اژدهائی دمان | |
| سکندر چو دانست کان تیغ میغ | به تندر برآرد همی برق تیغ | |
| فرستاد تا لشگر از هر دیار | روانه شود بر در شهریار | |
| ز مصر و ز افرنجه و روم و روس | شد آراسته لشگری چون عروس | |
| چو انبوه شد لشگر بیکران | عدد خواست از نام نام‌آوران | |
| خبر داد عارض که سیصد هزار | برآمد دلیران مفرد سوار | |
| چو شد ساخته کار لشگر تمام | یکی انجمن ساخت بیرود و جام | |
| نشستند بیدار مغزان روم | به مهر ملک نرم کردند موم | |
| شه از کار دارا و پیگار او | سخن راند و پیچید در کار او | |
| چنین گفت کاین نامور شهریار | کمر بست بر جستن کارزار | |
| چه سازیم تدبیرش از صلح و جنگ | که آمد به آویختن کار تنگ | |
| اگر برنیاریم تیغ از نیام | به مردی ز ما برنیارند نام | |
| وگر تاج بستانم از تاجور | به بیداد خود بسته باشم کمر | |
| کیان را کی از ملک بیرون کنم | من این رهزنی با کیان چون کنم | |
| بترسم که اختر بدین طیرگی | بداندیش ما را دهد چیرگی | |
| چه تدبیر باشد در این رسم و راه | کزو کار بر ما نگردد تباه | |
| به اندیشه خوب و رای صواب | پدید آورید این سخن را جواب | |
| جهان‌دیده پیران بیدار هوش | چو گفتار گوینده کردند گوش | |
| به پاسخ گشادند یکسر زبان | دعا تازه کردند بر مرزبان |