| گزارنده پیر کیانی سرشت | گزارش چنین کرد از آن سرنبشت | |
| که وقتی که از گوهر و تیغ و تاج | ز یونان شدی پیش دارا خراج | |
| در آن گوهرین گنج بن ناپدید | بدی خایه‌ی زر خدای آفرید | |
| منقش یکی خسروانی بساط | که بیننده را تازه کردی نشاط | |
| چوقاصد زبان تیغ پولاد کرد | خراج کهن گشته را یاد کرد | |
| برو بانگ زد شهریار دلیر | که نتوان ستد غارت از تندشیر | |
| زمانه دگرگونه آیین نهاد | شد آن مرغ کو خایه زرین نهاد | |
| سپهر آن بساط کهن در نوشت | بساطی دگر ملک را تازه گشت | |
| همه ساله گوهر نخیزد ز سنگ | گهی صلح سازد جهان گاه جنگ | |
| به گردن کشی بر می‌آور نفس | به شمشیر با من سخن گوی بس | |
| تو را آن کفایت که شمشیر من | نیارد سر تخت تو زیر من | |
| چو من با رکابی که برداشتم | عنان جهان بر تو بگذاشتم | |
| تو با آنکه داری چنان توشه‌ای | رها کن مرا در چنین گوشه‌ای | |
| بر آنم میاور که عزم آورم | به هم پنجه‌ای با تو رزم آورم | |
| به یک سو نهم مهر و آزرم را | به جوش آورم کینه‌ی گرم را | |
| مگر شه نداند که در روز جنگ | چه سرها بریدم در اقصای زنگ | |
| به یک تاختن تا کجا تاختم | چه گردنکشان را سرانداختم | |
| کسی کارمغانی دهد طوق و تاج | چو زنهاریان چون فرستد خراج | |
| ز من مصر باید نه زر خواستن | سخن چون زر مصری آراستن | |
| ببین پایگاه مرا تا کجاست | بدان پایه باید ز من مایه خواست |