| زهی زخم کز زخمه‌ی چون شکر | شود رود خشکی بدو رود تر | |
| در آن بزم آراسته چون بهشت | گل افشان‌تر از ماه اردیبهشت | |
| سکندر جهانجوی فرخ سریر | نشسته چو بر چرخ بدر منیر | |
| ز دارا درآمد فرستاده‌ای | سخنگوی و روشن‌دل آزاده‌ای | |
| چو خسرو پرستان پرستش نمود | هم او را و هم شاه خود را ستود | |
| چو کرد آفرین بر جهان پهلوان | شنیده سخن کرد با او روان | |
| ز دارا درود آوریدش نخست | نداده خراج کهن باز جست | |
| که چون بود کز گوهر و طوق و تاج | ز درگاه ما واگرفتی خراج | |
| زبونی چه دیدی تو در کار ما | که بردی سر از خط پرگار ما | |
| همان رسم دیرینه را کاربند | مکن سرکشی تا نیابی گزند | |
| سکندر ز گرمی چنان برفروخت | که از آتش دل زبانش بسوخت | |
| کمان گوشه‌ی ابرویش خم گرفت | ز تندیش گوینده را دم گرفت | |
| چنان دید در قاصد راه سنج | که از جوش دل مغزش آمد به رنج | |
| زبان چون ز گرمی بر آشفته شد | سخنهای ناگفتنی گفته شد | |
| فرو گفت لختی سخنهای سخت | چو گوید خداوند شمشیر و تخت | |
| که را در خرد رای باشد بلند | نگوید سخنهای ناسودمند | |
| زبان گر به گرمی صبوری کند | ز دوری کن خویش دوری کند | |
| سخن گر چه با او زهازه بود | نگفتن هم از گفتنش به بود | |
| چو خوش گفت فرزانه‌ی پیش بین | زبان گوشتین است و تیغ آهنین | |
| نباشد به خود بر کسی مرزبان | که گوید هر آنچ آیدش بر زبان |