| روار و زنان نای زرین زدند | سراپرده بر پشت پروین زدند | |
| ز دریای افرنجه تا رود نیل | بجوش آمد از بانگ طبل رحیل | |
| دراینده هر سو درای شتر | ز بانگ تهی مغز را کرد پر | |
| دهان جلاجل به هرای زر | ز شور جرس گوشها کرده کر | |
| به موکب روان لشگر از هر کنار | نه چندان که داند کس آنرا شمار | |
| جهاندار در موکب خاص خویش | خرامنده بر کبک رقاص خویش | |
| چو لختی زمین ز آن طرف در نوشت | ز پهلوی وادی درآمد به دشت | |
| ز بس رایت انگیزی سرخ و زرد | مقرنس شده گنبد لاجورد | |
| ز صحرا غنیمت برآورده کوه | ز گوهر کشیدن هیونان ستوه | |
| ز بس گنج آگنده بر پشت پیل | به صد جای پل بسته بر رود نیل | |
| بدین فرخی شاه فیروزمند | برافراخته سر به چرخ بلند | |
| به مصرآمد و مصریان را نواخت | به آئین خود کار آن شهر ساخت | |
| وز آنجا روان شد به دریا کنار | پذیرفت یک چندی آنجا قرار | |
| به هر منزلی کو علم برکشید | در آن منزل آمد عمارت پدید | |
| به گنج و به فرمان در آن ریگ بوم | عمارت بسی کرد بر رسم روم | |
| بر آبادی راه می‌برد رنج | بر آن ریگ می‌ریخت چون ریگ گنج | |
| نخستین عمارت به دریا کنار | بنا کرد شهری چو خرم بهار | |
| به آبادی و روشنی چون بهشت | همش جای بازار و هم جای کشت | |
| به اسکندر آن شهر چون شد تمام | هم اسکندریه‌ش نهادند نام | |
| چو پرداخت آن نغز بنیاد را | که مانند شد مصر و بغداد را |