| بریدند در طشت زرین سرش | به خون غرقه شد نازنین پیکرش | |
| چو پرخون شد آن طشت زرین چه کرد | بخوردش چو آبی و آبی نخورد | |
| کسانی که بودند با او به راه | شدند آب در دیده نزدیک شاه | |
| نمودند کان رومی خوب چهر | چه بد دید از آن زنگی سرد مهر | |
| شه از بهر آن سرو شمشاد رنگ | چنان سوخت کز تاب آتش خدنگ | |
| به خون ریختن شد دل انگیخته | ز خون چنان بی گنه ریخته | |
| شد از رومیان رنگ یکبارگی | که دیدند از آنگونه خونخوارگی | |
| سیاهان ازان کار دندان سفید | ز خنده لب رومیان ناامید | |
| شب آن به که پوشیده دندان بود | که آن لحظه میرد که خندان بود | |
| سکندر به آهستگی یک دو روز | گذشت از سر خشم اندیشه سوز | |
| شباهنگ چون برزد از کوه دود | برآهنگ شب مرغ دستان نمود | |
| برآویخت هندوی چرخ از کمر | به هارونی شب حرسهای زر | |
| جلاجل زنان گفت هارون شاه | که شه تاجور باد و دشمن تباه | |
| طلایه برون شد بره داشتن | یتاقی به نوبت نگه داشتن | |
| دگر روز کاورد گردون شتاب | برون زد سر از کنج کوه آفتاب | |
| بغرید کوس از در شهریار | جهان شد ز بانگ جرس بی‌قرار | |
| تبیره زن از خارش چرم خام | لبیشه درافکند شب را به کام | |
| در آمد به شورش دم گاو دم | به خمبک زدن خام روئینه خم | |
| ترازوی پولاد سنجان به میل | ز کفه به کفه همی راند سیل | |
| سنان سرخشت خفتان شکاف | برون رفت از فلکه پشت و ناف |