| دلیر و سخنگوی و دانش پرست | به تیر و به شمشیر گستاخ دست | |
| کشیده دمش طوطیان را به دام | سخن پروری طوطیا نوش نام | |
| به شیرین سخن‌های مردم فریب | ربوده نیوشندگان را شکیب | |
| ندیم سکندر به بی گاه و گاه | محاسب در احکام خورشید و ماه | |
| سکندر به حکم پیام آوری | بر خویش خواندش به نام آوری | |
| بفرمود تا هیچ نارد درنگ | شتابان شود سوی سالار زنگ | |
| رساند بدو بیم شمشیر شاه | مگر بشنود باز گردد ز راه | |
| به زنگی زبان رهنمونی کند | که آهن در آتش زبونی کند | |
| جوانمرد گل‌چهره چون سرو بن | ز رومی به زنگی رساند این سخن | |
| که دارنده تاج و شمشیر و تخت | روان کرد رایت به نیروی بخت | |
| جوان دولت و تیز و گردنکشست | گه خشم سوزنده چون آتشست | |
| چو بر شاه آهو کشد چرم گور | بدوزد سر مور بر پای مور | |
| چنان به که با او مدارا کنی | بنالی و عذر آشکارا کنی | |
| نباید که آن آتش آید به تاب | که ننشیند آنگه به دریای آب | |
| به مهرش روان باید آراستن | مبارک نشد کین ازو خواستن | |
| جهانش گه صلح و جنگ آزمود | ز جنگش زیان دید و از صلح سود | |
| شه زنگ چون گوش کرد آن سخن | بپیچید بر خود چو مار کهن | |
| دماغش ز گرمی برآمد به جوش | برآورد چون رعد غران خروش | |
| بفرمود تا طوطیا نوش را | کشند و برنداز تنش هوش را | |
| ربودنش آن دیوساران ز جای | چو که برگ را مهره‌ی کهربای |