| بیا ساقی آن می‌که رومی وشست | به من ده که طبعم چو زنگی خوشست | |
| مگر با من این بی محابا پلنگ | چو رومی و زنگی نباشد دو رنگ |
□
| فریبنده راهی شد این راه دور | که بر چرخ هفتم توان دید نور | |
| درین ره فرشته زره می‌رود | که آید یکی دیو و ده می‌رود | |
| به معیار این چارسو رهروی | نسنجد دو جو تا ندزدد جوی | |
| قراضه قراضه رباید نخست | ربایند ازو چون که گردد درست | |
| بجو می‌ستاند ز دهقان پیر | به من می‌فرستند به دیوان میر | |
| ز من رخت این همرهان دور باد | زبانم بر این نکته معذور باد | |
| از این آشنایان بیگانه خوی | دوروئی نگر یک زبانی مجوی | |
| دو سوراخ چون رو به حیله ساز | یکی سوی شهوت یکی سوی آز | |
| ولیکن چو کژدم به هنگام هوش | نه سوراخ دیده نه سوراخ گوش |
□
| گزارش گر رازهای نهفت | ز تاریخ دهقان چنین باز گفت | |
| که چون شاه چین زین برابرش نهاد | فلک نعل زنگی بر آتش نهاد | |
| سپهر از کمین مهر بیرون جهاند | ستاره ز کف مهره بیرون فشاند | |
| جهان از دلیران لشکر شکن | کشیده چو انجم بسی انجمن | |
| از آیینه پیل و زنگ شتر | صدف را شبه رست بر جای در | |
| ز پویه که پی بر زمین می‌فشرد | در اندام گاو استخوان گشت خرد | |
| شه روم رسم کیان تازه کرد | ز نوبت جهان را پرآوازه کرد | |
| بر آراست لشگر به آیین روم | چو آرایش نقش بر مهر موم | |
| ز رومی تنی بود بس مهربان | زبان آوری آگه از هر زبان |