| ملک زاده با او بهم داد دست | به پذرفتگاری بر آن عهد بست | |
| که شاهی چو بر من کند شغل راست | وزیر او بود بر من ایزد گواست | |
| نتابم سر از رأی و پیمان او | نبندم کمر جز به فرمان او | |
| سرانجام کاقبال یاری نمود | برآن عهد شاه استواری نمود | |
| چو استاد دانست کان طفل خرد | بخواهد ز گردنکشان گوی برد | |
| از آن هندسی حرف شکلی کشید | که مغلوب و غالب درو شد پدید | |
| بدو داد کین حرف را وقت کار | به نام خود و خصم خود برشمار | |
| اگر غالب از دایره نام توست | شمار ظفر در سرانجام توست | |
| وگر ز آنکه ناغالبی در قیاس | ز غالب‌تر از خویشتن در هراس | |
| شه آن حرف بستد ز دانای پیر | شد آن داوری پیش او دلپذیر | |
| چو هر وقت کان حرف بنگاشتی | ز پیروزی خود خبر داشتی | |
| بر اینگونه می‌زیست بارای و هوش | ز هر دانش آورده دیگی به جوش | |
| هم او همتی زیرک اندیش داشت | هم اندیشه زیرکان بیش داشت | |
| به فرمان کار آگهان کار کرد | بدین آگهی بخت را یار کرد | |
| هنر پیشه فرزند استاد او | که هم‌درس او بود و هم‌زاد او | |
| عجب مهربان بود بر مرزبان | دل مرزبان هم بدو مهربان | |
| نکردی یکی مرغ بر بابزن | کارسطو نبودی بر آن رای زن | |
| نجستی ز تدبیر او دوریی | بهر کار ازو خواست دستوریی | |
| چو پرگار چرخ از بر کوه و دشت | برین دایره مدتی چند گشت | |
| ملک فیلقوس از جهان رخت برد | جهان را به شاهنشه نو سپرد |