| همه ساله شهزاده تیزهوش | به جز علم را ره ندادی به گوش | |
| به باریک بینی چو بشتافتی | سخن‌های باریک دریافتی | |
| ارسطو که هم‌درس شهزاده بود | به خدمتگری دل به دو داده بود | |
| هر آنچ از پدر مایه اندوختی | گزارش کنان دروی آموختی | |
| چو استاد دانا به فرهنگ ورای | ملک زاده را دید بر گنج پای | |
| به تعلیم او بیشتر برد رنج | که خوش‌دل کند مرد را پاس گنج | |
| چو منشور اقبال او خواند پیش | درو بست عنوان فرزند خویش | |
| به روزی که طالع پذیرنده بود | نگین سخن مهر گیرنده بود | |
| به شهزاده بسپرد فرزند را | به پیمان در افزود سوگند را | |
| که چون سر براری به چرخ بلند | ز مکتب به میدان جهانی سمند | |
| سر دشمنان بر زمین آوری | جهان زیر مهر نگین آوری | |
| همایون کنی تخت را زیر تاج | فرستندت از هفت کشور خراج | |
| بر آفاق کشور خدائی کنی | جهان در جهان پادشائی کنی | |
| به یاد آری این درس و تعلیم را | پرستش نسازی زر و سیم را | |
| نظر بر نداری ز فرزند من | به جای آوری حق پیوند من | |
| به دستوری او شوی شغل سنج | که دستور دانا به از تیغ و گنج | |
| تو را دولت او را هنر یاور است | هنرمند با دولتی در خور است | |
| هنر هر کجا یافت قدری تمام | به دولت خدائی برآورد نام | |
| همان دولتی کارجمندی گرفت | ز رای بلندان بلندی گرفت | |
| چو خواهی که بر مه رسانی سریر | ازین نردبان باشدت ناگزیر |