| رسد شرق تا غرب احسان او | به هر خانه‌ای نعمت خوان او | |
| زهی بارگاهی که چون آفتاب | ز مشرق به مغرب رساند طناب | |
| به کیخسروی نامش افتاده چست | نسب کرده بر کیقبادی درست | |
| به هر وادیی کو عنان تافته | در منه به دامن درم یافته | |
| ز کنجش زمین کیسه بر دوخته | سمن سیم و خیری زر اندوخته | |
| کجا گنج دانی پشیزی در او | که از گنج او نیست چیزی در او | |
| چو از تاج او شد فلک سر بلند | سرش باد از آن تاج فیروزمند | |
| زهی خضر و اسکندر کاینات | که هم ملک داری هم آب حیات | |
| چو اسکندری شاه کشورگشای | چو خضر از ره افتاده را رهنمای | |
| همه چیز داری که آن درخورست | نداری یکی چیز و آن همسرست | |
| چو دریا نگویم گران سایه‌ای | همانا که چون کان گرانمایه‌ای | |
| چو در صید شیران شعار افکنی | به تیری دو پیکر شکار افکنی | |
| چو در جنگ پیلان گشائی کمند | دهی شاه قنوج را پیل بند | |
| اگر شیر گور افکند وقت زور | تو شیر افکنی بلکه بهرام گور | |
| چه دولت که در بند کار تو نیست | چه مقصود کان در کنار تو نیست | |
| بسا گردن سخت کیمخت چرم | که شد چون دوال از رکاب تو نرم | |
| دو شخص ایمنند از تو کایی به جوش | یکی نرم گردن یکی سفته گوش | |
| به عذر از تو بدخواه جان می‌برد | بدین عهد رایت جهان می‌برد | |
| چو برگشت گرد جهان روزگار | ز شش پادشه ماند شش یادگار | |
| کلاه از کیومرث تختگیر | ز جمشید تیغ از فریدون سریر |