| پس و پیش چون آفتابم یکیست | فروغم فراوان فریب‌اند کیست | |
| پس هیچ پشتی چنان نگذرم | که در پیش رویش خجالت برم | |
| ز بدگوی بد گفته پنهان کنم | به پاداش نیکش پشیمان کنم | |
| نگویم بداندیش را نیز بد | کزان گفته باشم بداندیش خود | |
| بدین نیکی آرندم از دشت و رود | ز نیکان و از نیکنامان درود | |
| وزین حال اگر نیز گردان شوم | زیارتگه نیک مردان شوم | |
| شوم بر درم ریز خود در فشان | کنم سرکشی لیک با سرکشان | |
| ز بی آلتی وانماندم به کنج | جهان باد و از باد ترسد ترنج | |
| ز شاهان گیتی در این غار ژرف | که را بود چون من حریفی شگرف | |
| که دید است بر هیچ رنگین گلی | ز من عالی آوازه‌تر بلبلی | |
| به هر دانشی دفتر آراسته | به هر نکته‌ای خامه‌ای خواسته | |
| پذیرفته از هر فنی روشنی | جداگانه در هر فنی یک فنی | |
| شکر دانم از هر لب انگیختن | گلابی ز هر دیده‌ای ریختن | |
| کسی را که در گریه آرم چو آب | بخندانمش باز چون آفتاب | |
| به دستم دراز دولت خوش عنان | طبر زد چنین شد طبر خون چنان | |
| توانم در زهد بر دوختن | به بزم آمدن مجلس افروختن | |
| ولیکن درخت من از گوشه رست | ز جا گر بجنبد شود بیخ سست | |
| چهله چهل گشت و خلوت هزار | به بزم آمدن دور باشد ز کار | |
| به هنگام سیل آشکارا شدن | نشاید ز ری تا بخارا شدن | |
| همان به که با این چنین باد سخت | برون ناورم چون گل از گوشه رخت |