| اگر نخل خرما نباشد بلند | ز تاراج هر طفل یابد گزند | |
| به شحنه توان پاس ره داشتن | به خاکستر آتش نگه داشتن | |
| ازین خوی خوش کو سرشت منست | بسی رخنه در کار و کشت منست | |
| دگر رهروان کاین کمر بسته‌اند | به خوی بد از رهزنان رسته‌اند | |
| بدان تا گریزند طفلان راه | چو زنگی چرا گشت باید سیاه | |
| به راهی که خواهم شدن رخت کش | ره آورد من بس بود خوی خوش | |
| به خوی خوش آموده به گوهرم | بدین زیستم هم بدین بگذرم | |
| چو از بهر هر کس دری سفتنی است | سرودی هم از بهر خود گفتنی است | |
| ز چندین سخن گو سخن یاد دار | سخن را منم در جهان یادگار | |
| سخن چون گرفت استقامت به من | قیامت کند تا قیامت به من | |
| منم سرو پیرای باغ سخن | به خدمت میان بسته چون سرو بن | |
| فلک‌وار دور از فسوس همه | سرآمد ولی پای بوس همه | |
| چو برجیس در جنگ هر بدگمان | کمان دارم و برندارم کمان | |
| چو زهره درم در ترازو نهم | ولی چون دهم بی ترازو دهم | |
| نخندم بر اندوه کس برق‌وار | که از برق من در من افتد شرار | |
| به هر خار چون گل صلائی زنم | به هر زخم چون نی نوائی زنم | |
| مگر کاتش است این دل سوخته | که از خار خوردن شد افروخته | |
| چو دریا شوم دشمنی عیب شوی | نه چون آینه دوستی عیب گوی | |
| به خواهنده آن به خشم از مال و گنج | که از باز دادن نیایم به رنج | |
| نمایم جو و گندم آرم به جای | نه چون جو فروشان گندم نمای |