| چو پی سست و پوسیده گشت استخوان | دگر قصه سخت روئی مخوان | |
| غرور جوانی چو از سر نشست | ز گستاخ کاری فرو شوی دست | |
| بهی چهره‌ی باغ چندان بود | که شمشاد با لاله خندان بود | |
| چو باد خزانی درآید به باغ | زمانه دهد جای بلبل به زاغ | |
| شود برگ ریزان ز شاخ بلند | دل باغبانان شود دردمند | |
| ریاحین ز بستان شود ناپدید | در باغ را کس نجوید کلید | |
| بنال ای کهن بلبل سالخورد | که رخساره سرخ گل گشت زرد | |
| دو تا شد سهی سرو آراسته | کدیور شد از سایه برخاسته | |
| چو تاریخ پنجه درآمد به سال | دگرگونه شد بر شتابنده حال | |
| سر از بار سنگین درآمد به سنگ | جمازه به تنگ آمد از راه تنگ | |
| فرو ماند دستم ز می خواستن | گران گشت پایم ز بر خاستن | |
| تنم گونه‌ی لاجوردی گرفت | گلم سرخی انداخت زردی گرفت | |
| هیون رونده ز ره مانده باز | به بالینگه آمد سرم را نیاز | |
| همان بور چوگانی باد پای | به صد زخم چوگان نجنبد ز جای | |
| طرب را به میخانه گم شد کلید | نشان پشیمانی آمد پدید | |
| برآمد ز کوه ابر کافور بار | مزاج زمین گشت کافور خوار | |
| گهی دل به رفتن نیاید به گوش | صراحی تهی گشت و ساقی خموش | |
| سر از لهو پیچید و گوش از سماع | که نزدیک شد کوچگه را وداع | |
| به وقتی چنین کنج بهتر ز کاخ | که دوران کند دست یازی فراخ | |
| تماشای پروانه چندان بود | که شمع شب افروز خندان بود |