| نیندیشد اندیشه افزون ازین | تو هستی نه این بلکه بیرون ازین | |
| بر آن دارم ای مصلحت خواه من | که باشد سوی مصلحت راه من | |
| رهی پیشم آور که فرجام کار | تو خشنود باشی و من رستگار | |
| جز این نیستم چاره‌ای در سرشت | که سر برنگردانم از سرنوشت | |
| نویسم خطی زین نیایشگری | مسجل به امضای پیغمبری | |
| گواهی درو از که؟ از چار یار | که صد آفرین باد بر هر چهار | |
| نگهدارم آن خط خونی رهان | چو تعویذ بر بازوی خود نهان | |
| در آن داوریگاه چون تیغ تیز | که هم رستخیز است و هم رسته خیز | |
| چو پران شود نامه‌ها سوی مرد | من آن نامه را بر گشایم نورد | |
| نمایم که چون حکم رانی درست | بر این حکم ران وان دیگر حکم تست | |
| امیدم به تو هست از اندازه بیش | مکن ناامیدم ز درگاه خویش | |
| ز خود گر چه مرکب برون رانده‌ام | به راه تو در نیم‌ره مانده‌ام | |
| فرود آر مهدم به درگاه خویش | مگردان سر رشته از راه خویش | |
| ز من کاهش و جان فزون ز تو | نشان جستن از من نمودن ز تو | |
| چو بازار من بی من آراستی | بدان رسم و آیین که می‌خواستی | |
| ز رونق مبر نقش آرایشم | نصیبی ده از گنج بخشایشم | |
| چه خواهی ز من با چنین بود سست | همان گیر نابوده بودن نخست | |
| مرا چون نظر بر من انداختی | مزن مقرعه چون که بنواختی | |
| تو دادی مرا پایگاه بلند | توام دست گیر اندرین پای بند | |
| چو دادیم ناموس نام آوران | بده دادم ای داور داوران |