| گر به سمع تو دلپسند شود | چون سریر تو سربلند شود | |
| خار کان انگبین بر او رانند | زیرکانش ترانگبین خوانند | |
| میوه‌ای دادمت ز باغ ضمیر | چرب و شیرین چو انگبین در شیر | |
| ذوق انجیر داده دانه‌ی او | مغز بادام در میانه‌ی او | |
| پیش بیرونیان برونش نغز | وز درونش درونیان را مغز | |
| حقه‌ای بسته پر ز در دارد | وز عبارت کلید پر دارد | |
| در دران رشته سر گرای بود | که کلیدش گره گشای بود | |
| هر چه در نظم او ز نیک و بدست | همه رمز و اشارت خردست | |
| هر یک افسانه‌ای جداگانه | خانه‌ی گنج شد نه افسانه | |
| آنچه کوتاه جامه شد جسدش | کردم از نظم خود دراز قدش | |
| وآنچه بودش درازی از حد بیش | کوتهی دادمش به صنعت خویش | |
| کردم این تحفه را گزارش نغز | اینت چرب استخوان شیرین مغز | |
| تا دراری به حسن او نظری | جلوه‌ای دادمش به هر هنری | |
| لطف بسیار دخل اندک خرج | کرده در هر دقیقه درجی درج | |
| دست ناکرده دلستانی چند | بکر چون روی غنچه زیر پرند | |
| مصرعی زر و مصرعی از در | تهی از دعوی و ز معنی پر | |
| تا بدانند کز ضمیر شگرف | هر چه خواهم دراورم به دو حرف | |
| وانچه بر هفت کنج خانه‌ی راز | بستم آرایشی فراخ و دراز | |
| غرض آن شد که چشم از آرایش | در فراخی پذیرد آسایش | |
| آنچه بینی که بر بساط فراخ | کرده‌ام چشم و گوش را گستاخ |