| کرد بر گور مرکب انگیزی | داد یکران تند را تیزی | |
| از پی صید می‌نمود شتاب | در بیابان و جایهای خراب | |
| پر گرفته نوند چار پرش | وز وشاقان یکی دو بر اثرش | |
| بود غاری در آن خرابستان | خوشتر از چاه یخ به تابستان | |
| رخنه‌ی ژرف داشت چون ماهی | هیچکس را نه بر درش راهی | |
| گور در غار شد روان و دلیر | شاه دنبال او گرفته چو شیر | |
| اسب در غار ژرف راند سوار | گنج کیخسروی رساند به غار | |
| شاه را غار پرده‌دار شده | و او هم آغوش یار غار شده | |
| وان وشاقان به پاسداری شاه | بر در غار کرده منزلگاه | |
| نه ره آن‌که در خزند به غار | نه سرباز پس شدن به شکار | |
| دیده بر راه مانده با دم سرد | تاز لشگر کجا برآید گرد | |
| چون زمانی بران کشید دراز | لشگر از هر سوئی رسید فراز | |
| شاه جستند و غار می‌دیدند | مهره در مغز مار می‌دیدند | |
| آن وشاقان ز حال شاه جهان | باز گفتند آنچه بود نهان | |
| که چو شه بر شکار کرد آهنگ | راند مرکب بدین کریچه‌ی تنگ | |
| کس بدین داوری نشد یاور | وین سخن را نداشت کس باور | |
| همه گفتند کاین خیال بدست | قول نابالغان بی‌خرد است | |
| خسرو پیلتن به نام خدای | کی در این تنگنای گیرد جای | |
| و آگهی نه که پیل آن بستان | دید خوابی و شد به هندوستان | |
| بند بر پیلتن زمانه نهاد | پیل بند زمانه را که گشاد |