| لیک از آبادی اینطرف دورست | خوان اگر بینواست معذورست | |
| شه چو نان پاره شبان را دید | شربتی آب خورد و دست کشید | |
| گفت نان آنگهی خورم که نخست | زانچه پرسم خبردهی به درست | |
| کین سگ بسته مستمند چراست | شیرخانه است گرگ بند چراست | |
| پیر گفت ای جوان زیبا روی | گویمت آنچه رفت موی به موی | |
| این سگی بود پاسبان گله | من بدو کرده کار خویش یله | |
| از وفاداری و امینی او | شاد بودم به همنشینی او | |
| گر کله دور داشتی همه سال | دزد را چنگ و گرگ را چنگال | |
| من بدو داده حرز خانه خویش | خوانده او را نه سگ شبانه‌ی خویش | |
| و او به دندان و چنگ دشمن سوز | بازوی آهنین من شب و روز | |
| گر من از دشت رفتمی سوی شهر | گله از پاس او گرفتی بهر | |
| ور شدی شغل من به شهر دراز | گله را او به خانه بردی باز | |
| چند سالم یتاق داری کرد | راست بازی و راست کاری کرد | |
| تا یکی روز بر صحیفه‌ی کار | گله را نقش بر زدم به شمار | |
| هفت سر گوسفند کم دیدم | غلطم در حساب ترسیدم | |
| بعد یک هفته چون شمردم باز | هم کم آمد به کس نگفتم راز | |
| پاس می‌داشتم به رای و به هوش | در خطای کسم نیامد گوش | |
| گر چه می‌داشتم به شبها پاس | نشدم هیچ شب حریف شناس | |
| وانک آگاه‌تر به کار از من | پاسبان‌تر هزار بار از من | |
| باز چون کردم آن شمار درست | هم کم آمد چنانکه روز نخست |