| شب چو از مشک برکشید علم | نقره را قیر درکشید قلم | |
| عیش خوش بودشان در آن بستان | باده در دست و نغمه در دستان | |
| هم در آن باغ دل گرو کردند | خرمی تازه عیش نو کردند | |
| بود مهتابی آسمان افروز | شبی الحق به روشنائی روز | |
| مغز ماهان چو گرم شد ز شراب | تابش ماه دید و گردش آب | |
| گرد آن باغ گشت چون مستان | تا رسید از چمن به نخلستان | |
| دید شخصی ز دور کامد پیش | خبرش داد از آشنائی خویش | |
| چون که بشناختش همالش بود | در تجارت شریک مالش بود | |
| گفت چون آمدی بدین هنگام | نه رفیق و نه چاکر و نه غلام | |
| گفت کامشب رسیدم از ره دور | دلم از دیدنت نبود صبور | |
| سودی آورده‌ام برون ز قیاس | زان چنان سود هست جای سپاس | |
| چون رسیدم به شهر بیگه بود | شهر در بسته خانه بیره بود | |
| هم در آن کاروانسرای برون | بر دم آن‌بار مهر کرده درون | |
| چون شنیدم که خواجه مهمانست | آمدم باز رفتن آسانست | |
| گر تو آیی به شهر به باشد | داور ده صلاح ده باشد | |
| نیز ممکن بود که در شب داج | نیمه سودی نهان کنیم از باج | |
| دل ماهان ز شادمانی مال | برگرفت آن شریک را دنبال | |
| در گشادند باغ را ز نهفت | چون کسی‌شان ندید هیچ نگفت | |
| هردو در پویه گشته باد خرام | تا ز شب رفت یک دو پاس تمام | |
| پیش می‌شد شریک راه نورد | او به دنبال می‌دوید چو گرد |