| بشر کان دید سست شد پایش | تیر یک زخمه دوخت برجایش | |
| صورتی دید کز کرشمه مست | آنچنان صدهزار توبه شکست | |
| خرمنی گل ولی به قامت سرو | شسته روئی ولی به خون تذرو | |
| خواب غمزش به سحر کاری خویش | بسته خواب هزار عاشق بیش | |
| لب چو برگ گلی که تر باشد | برگ آن گل پر از شکر باشد | |
| چشم چون نرگسی که خفته بود | فتنه در خواب او نهفته بود | |
| عکس رویش به زیر زلف به تاب | چون حواصل به زیر پر عقاب | |
| خالی از زلف عنبر افشان‌تر | چشمی از خال نامسلمان‌تر | |
| با چنان زلف و خال دیده فریب | هیچ دل را نبود جای شکیب | |
| آمد از بشر بی‌خود آوازی | چون ز طفلی که بر گرد گازی | |
| ماه تنها خرام از آن آواز | بند برقع بهم کشید فراز | |
| پی تعجیل برگرفت به پیش | کرده خونی چنان به گردن خویش | |
| بشر چون باز کرد دیده ز خواب | خانه بر رفته دید و خانه خراب | |
| گفت اگر بر پیش روم نه رواست | ور شکیبا شوم شکیب کجاست | |
| چاره کام هم شکیبائیست | هرچه زین درگذشت رسوائیست | |
| شهوتی گر مرا ز راه ببرد | مردم آخر ز غم نخواهم کرد | |
| ترک شهوت نشان دین باشد | شرط پرهیزگاری این باشد | |
| به که محمل برون برم زین کوی | سوی بین‌المقدس آرم روی | |
| تا خدائی که خیر و شر داند | بر من این کار سهل گرداند | |
| رفت از آنجا و برگ راه بساخت | به زیارتگه مقدس تاخت |