| در سیاهی چو آب حیوان زیست | کس نگفتش که این سیاهی چیست | |
| شبی از مشفقی و دلداری | کردم آن قبله را پرستاری | |
| بر کنارم نهاد پای به مهر | گله می‌کرد از اختران سپهر | |
| کاسمان بین چه ترکتازی کرد | با چو من خسروی چه بازی کرد | |
| از سواد ارم برید مرا | در سواد قلم کشید مرا | |
| کس نپرسید کان سواد کجاست | بر سر سیمت این سواد چراست | |
| پاسخ شاه را سگالیدم | روی در پای شاه مالیدم | |
| گفتم ای دستگیر غم‌خواران | بهترین همه جهانداران | |
| بر زمین یاریی کرا باشد | کاسمان را به تیشه بتراشد | |
| باز پرسیدن حدیث نهفت | هم تو دانی و هم توانی گفت | |
| صاحب من مرا چو محرم یافت | لعل را سفت و نافه را بشکافت | |
| گفت چون من در این جهانداری | خو گرفتم به میهمانداری | |
| از بد و نیک هرکرا دیدم | سرگذشتی که داشت پرسیدم | |
| روزی آمد غریبی از سر راه | کفش و دستار و جامه هرسه سیاه | |
| نزل او چون به شرط فرمودم | خواندم و حشمتش بیفزودم | |
| گفتم ای من نخوانده نامه تو | سیه از بهر چیست جامه تو | |
| گفت بگذار از این سخن بگذر | که ز سیمرغ کس نداد خبر | |
| گفتمش بازگو بهانه مگیر | خبرم ده ز قیروان و ز قیر | |
| گفت باید که داریم معذور | کارزوئیست این ز گفتن دور | |
| زین سیاهی خبر ندارد کس | مگر آن کاین سیاه دارد و بس |