| آنکه از من کناره کرد و گریخت | در کنارم گرفت و عذر انگیخت | |
| گفت اگر گفتمی ترا صد سال | باورت نامدی حقیقت حال | |
| رفتی و دیدی آنچه بود نهفت | این چنین قصه با که شاید گفت | |
| من درین جوش گرم جوشیدم | وز تظلم سیاه پوشیدم | |
| گفتمش کای چو من ستمدیده | رای تو پیش من پسندیده | |
| من ستمدیده را به خاموشی | ناگزیر است ازین سیه‌پوشی | |
| رو پرند سیاه نزد من آر | رفت و آورد پیش من شب تار | |
| در سر افکندم آن پرند سیاه | هم در آن شب بسیچ کردم راه | |
| سوی شهر خود آمدم دلتنگ | بر خود افکنده از سیاهی رنگ | |
| من که شاه سیاه پوشانم | چون سیه ابر ازان خروشانم | |
| کز چنان پخته آرزوی به کام | دور گشتم به آرزوئی خام | |
| چون خداوند من ز راز نهفت | این حکایت به پیش من برگفت | |
| من که بودم درم خریده او | برگزیدم همان گزیده او | |
| با سکندر ز بهر آب حیات | رفتم اندر سیاهی ظلمات | |
| در سیاهی شکوه دارد ماه | چتر سلطان از آن کنند سیاه | |
| هیچ رنگی به از سیاهی نیست | داس ماهی چو پشت ماهی نیست | |
| از جوانی بود سیه موئی | وز سیاهی بود جوان روئی | |
| به سیاهی بصر جهان بیند | چرگنی بر سیاه ننشیند | |
| گر نه سیفور شب سیاه شدی | کی سزاوار مهد ماه شدی | |
| هفت رنگست زیر هفتو رنگ | نیست بالاتر از سیاهی رنگ |