| بختم از دور گفت کای نادان | (لیس قریه وراء عبادان) | |
| من خام از زیادت اندیشی | به کمی اوفتادم از بیشی | |
| گفتم ای سخت کرده کار مرا | برده یکبارگی قرار مرا | |
| صدهزار آدمی در این غم مرد | که سوی گنج راه داند برد | |
| من که پایم فروشداست به گنج | دست چون دارم ارچه بینم رنج | |
| نیست ممکن که تا دمی دارم | سر زلف ز دست بگذارم | |
| یا بر این تخت شمع من بفروز | یا چو تختم به چارمیخ بدوز | |
| یا بر این نطع رقص کن برخیز | یا دگر نطع خواه و خونم ریز | |
| دل و جانی و هوش و بینائی | از تو چون باشدم شکیبائی | |
| غرضی کز تو دلستان یابم | رایگانست اگربه جان یابم | |
| کیست کو گنج رایگان نخرد | وارزوئی چنین به جان نخرد | |
| شمع‌وار امشبی برافروزم | کز غمت چون چراغ می‌سوزم | |
| سوز تو زنده دادم چو چراغ | زنده با سوز و مرده هست به داغ | |
| آفتاب ار بگردد از سر سوز | تنگ روزی شود ز تنگی روز | |
| این نه کامست کز تو می‌جویم | خوابی از بهر خویش می‌گویم | |
| مغز من خفته شد درین چه شکیست | خفته و مرده بلکه هردو یکیست | |
| گرنه چشمم رخ ترا دیدی | این چنین خوابها کجا دیدی | |
| گر بر آنی که خون من ریزی | تیز شو هان که خون کند تیزی | |
| وانگه از جوش خون و آتش مغز | حمله بردم بران شکوفه نغز | |
| در گنجینه را گرفتم زود | تا کنم لعل را عقیق آمود |