| کار ازین صعب‌تر که بار افتاد | وارهان وارهان که کار افتاد | |
| گرچه آهو سرینی ای دلبند | خواب خرگوش دادنم تا چند | |
| ترسم این پیر گرگ روبه‌باز | گرگی و روبهی کند آغاز | |
| شیر گیرانه سوی من تازد | چون پلنگی به زیرم اندازد | |
| آرزوهاست با تو بگذارم | کارزوی خود از تو بردارم | |
| گر در آرزوم در بندی | میرم امشب در آرزومندی | |
| ناز میکش که ناز مهمانان | تاجداران کشند و سلطانان | |
| چون شکیبم نماند دیگربار | گفت چونین کنم تو دست بدار | |
| ناز تو گر به جان بود بکشم | گر تو از خلخی من از حبشم | |
| چه محل پیش چون تو مهمانی | پیشکش کردن را این چنین خوانی | |
| لیکن این آرزو که می‌گوئی | دیریابی و زود می‌جوئی | |
| گر براید بهشتی از خاری | آید از چون منی چنین کاری | |
| وگر از بید بوی عود آید | از من اینکار در وجود آید | |
| بستان هرچه از منت کامست | جز یکی آرزو که آن خامست | |
| رخ ترا لب ترا و سینه ترا | جز دری آن دگر خزینه ترا | |
| گر چنین کرده‌ای شبت بیش است | این چنین شب هزار در پیش است | |
| چون شدی گرم دل ز باده خام | ساقیی بخشمت چو ماه تمام | |
| تا ازو کام خویش برداری | دامن من ز دست بگذاری | |
| چون فریب زبان او دیدم | گوش کردم ولیک نشیندم | |
| چند کوشیدم از سکونت و شرم | آهنم تیز بود و آتش گرم |