| زن چو از راستی ندید گزیر | گفت کاحوال این سیاه حریر | |
| چونکه ناگفته باز نگذارید | گویم ارزان که باورم دارید | |
| من کنیز فلان ملک بودم | که ازو گرچه مرد خوشنودم | |
| ملکی بود کامگار و بزرگ | ایمنی داده میش را با گرگ | |
| رنجها دیده باز کوشیده | وز تظلم سیاه پوشیده | |
| فلک از طالع خروشانش | خوانده شاه سیاه پوشانش | |
| داشت اول ز جنس پیرایه | سرخ و زردی عجب گرانمایه | |
| چون گل باغ بود مهمان دوست | خنده می‌زد چو سرخ گل در پوست | |
| میهمانخانه‌ای مهیا داشت | کزثری روی در ثریا داشت | |
| خوان نهاده بساط گسترده | خادمانی به لطف پرورده | |
| هرکه آمد لگام گیر شدند | به خودش میهمان پذیر شدند | |
| چون به ترتیب خوان نهادندش | در خور پایه نزل دادندش | |
| شاه پرسید ازو حکایت خویش | هم ز غربت هم از ولایت خویش | |
| آن مسافر هران شگفت که دید | شاه را قصه کرد و شاه شنید | |
| همه عمرش بران قرار گذشت | تا نشد عمرش از قرار نگشت | |
| مدتی گشت ناپدید از ما | سر چو سیمرغ درکشید از ما | |
| چون بر این قصه برگذشت بسی | زو چو عنقانشان نداد کسی | |
| ناگهان روزی از عنایت بخت | آمد آن تاجدار بر سر تخت | |
| از قبا و کلاه و پیرهنش | پای تا سر سیاه بود تنش | |
| تا جهان داشت تیزهوشی کرد | بی‌مصیبت سیاه پوشی کرد |