| هرکسی را بران طمع برخاست | که شود کار ملک بر وی راست | |
| خان خانان روانه گشت ز چین | تا شود خانه گیر شاه زمین | |
| در رکابش چو اژدهای دمان | بود سیصدهزار سخت کمان | |
| ستد از نایبان شاه به قهر | جمله ملک ماوراء النهر | |
| زاب جیحون گذشت و آمد تیز | در خراسان فکند رستاخیز | |
| شه چو زان ترکتاز یافت خبر | اعتمادی ندید بر لشگر | |
| همه را دید دست پرور ناز | دست از آیین جنگ داشته باز | |
| وانک بودند سروران سپاه | یکدلیشان نبود در حق شاه | |
| هریکی در نهفتهای نورد | پیشرو کرده سوی خاقان مرد | |
| طبع با شاه خویش بد کرده | چاره ملک و مال خود کرده | |
| گفته ما بنده نیکخواه توایم | قصد ره کن که خاک راه توایم | |
| شاه عالم توئی به ما به خرام | پاشاهی نیاید از بهرام | |
| تیغ اگر بایدت در او آریم | ورنه بندش کنیم و بسپاریم | |
| منهیی زانکه نامه داند خواند | این سخن را به سمع شاه رساند | |
| شاه از ایرانیان طمع برداشت | مملکت را به نایبان بگذاشت | |
| خویشتن رفت و روی پنهان کرد | با چنان حربه حرب نتوان کرد | |
| در جهان گرم شد که شاه جهان | روی کرد از سپاه و ملک نهان | |
| مرد خاقان نبود و لشگر او | به هزیمت گریخت از بر او | |
| چون به خاقان رسید پیک درود | که شه آمد ز تخت خویش فرود | |
| از کلاه و کمر تو داری بخت | پای درنه نه تاج‌مان و نه تخت |