| شاه را این شنیده سخت آمد | تبر تیز بر درخت آمد | |
| دل بدان ماه بی‌مدارا کرد | کینه خویش آشکارا کرد | |
| پادشاهان که کینه کش باشند | خون کنند آن زمان که خوش باشند | |
| با چه آهو که اسب زین نکنند | چه سگی را که پوستین نکنند | |
| گفت اگر مانمش ستیزه‌گرست | ور کشم این حساب ازان بترست | |
| زن کشی کار شیر مردان نیست | که زن از جنس هم نبردان نیست | |
| بود سرهنگی از نژاد بزرگ | تند چون شیر و سهمناک چو گرگ | |
| خواند شاهش به نزد خویش فراز | گفت رو کار این کنیز بساز | |
| فتنه بارگاه دولت ماست | فتنه کشتن ز روی عقل رواست | |
| برد سرهنگ داد پیشه ز پیش | آن پری چهره را به خانه خویش | |
| خواست تا کار او بپردازد | شمع‌وار از تنش سر اندازد | |
| آب در دیده گفتش آن دلبند | کاینچنین ناپسند را مپسند | |
| مکن ار نیستی تو دشمن خویش | خون من بیگنه به گردن خویش | |
| مونس خاص شهریار منم | مز کنیزانش اختیار منم | |
| تا بدان حد که در شراب و شکار | جز منش کس نبود مونس و یار | |
| گر ز گستاخیی که بود مرا | دیو بازیچه‌ای نمود مرا | |
| شه ز گرمی سیاستم فرمود | در هلاکم مکوش زودا زود | |
| روزکی چند صبر کن به شکیب | شاه را گو به کشتمش به فریب | |
| گر بدان گفته شاه باشد شاد | بکشم خون من حلالت باد | |
| ور شود تنگدل ز کشتن من | ایمنی باشدت به جان و به تن |