| چون درآمد به گور تیز آهنگ | تند شیری کمان گرفته به چنگ | |
| تیر در نیم گرد شست نهاد | پس کمان درکشید و شست گشاد | |
| بر کفل گاه گور شد تیرش | بوسه بر خاک داد نخچیرش | |
| در یکی لحظه زان شکار شگفت | چند را کشت و چند را بگرفت | |
| وان کنیزک ز ناز و عیاری | در ثنا کرد خویشتن‌داری | |
| شاه یک ساعت ایستاد صبور | تا یکی گور شد روانه ز دور | |
| گفت کای تنگ چشم تاتاری | صید ما را به چشم می ناری ؟ | |
| صید ما کز صفت برون آید | در چنان چشم تنگ چون آید | |
| گوری آمد بگو که چون تازم | وز سرش تاسمش چه اندازم | |
| نوش لب زان منش که خوی بود | زن بد و زن گزافه گوی بود | |
| گفت باید که رخ برافروزی | سر این گور در سمش دوزی | |
| شاه چون دید پیچ پیچی او | چاره‌گر شد ز بد بسیچی او | |
| خواست اول کمان گروهه چو باد | مهره‌ای در کمان گروهه نهاد | |
| صید را مهره درفکند به گوش | آمد از تاب مهره مغز به جوش | |
| سم سوی گوش برد صید زبون | تا ز گوش آرد آن علاقه برون | |
| تیر شه برق شد جهان افروخت | گوش و سم را به یکدیگر بردوخت | |
| گفت شه باکنیزک چینی | دستبردم چگونه می بینی | |
| گفت پر کرده شهریار این کار | کار پر کرده کی بود دشوار | |
| هرچه تعلیم کرده باشد مرد | گرچه دشوار شد بشاید کرد | |
| رفتن تیر شاه برسم گور | هست از ادمان نه از زیادت زور |