| هر یکی در نورد خود شیری | قایم کشوری به شمشیری | |
| در روارو فتاد موکب شاه | نم به ماهی رسید و گرد به ماه | |
| ناله کرنای و روئین خم | در جگر کرده زهره‌ها را گم | |
| کوس روئین بلند کرد آواز | زخمه بر کاسه ریخت کاسه‌نواز | |
| کوه و صحرا ز بس نفیر و خروش | بر طبقهای آسمان زد جوش | |
| لشگری بیشتر ز مور و ملخ | گرم کینه چو آتش دوزخ | |
| پایگه جوی تخت شاه شدند | وز یمن سوی تختگاه شدند | |
| آگهی یافت تخت گیر جهان | کاژدهائی دگر گشاد دهان | |
| بر زمین آمد آسمان را میل | وز یمن سر برآورید سهیل | |
| شیر نر پنجه برگشاد به زور | تا کند خصم را چو گور به گور | |
| تخت گیرد کلاه بستاند | بنشیند غبار بنشاند | |
| نامداران و موبدان سپاه | همه گرد آمدند بر در شاه | |
| انجمن ساختند و رای زدند | سرکشی را به پشت پای زدند | |
| رای ایشان بدان کشید انجام | که نویسند نامه بر بهرام | |
| هرچه فرمود عقل بنوشتند | پوست ناکنده دانه را کشتند | |
| کاتب نامه سخن پرداز | در سخن داد شرح حال دراز | |
| نامه چون شد نبشته پیچیدند | رفتن راه را بسیچیدند | |
| چون رسیدند و آمدند فرود | شاه نو را زمانه داد درود | |
| حاجیان دل به کارشان دادند | بار جستند و بارشان دادند | |
| داد بهرام شاه دستوری | تا فراتر شوند ازان دوری |