| گرچه بهرام سربلندی داشت | دانش و تیغ و زورمندی داشت | |
| از جنایت کشیدن پدرش | دیده کس ندید در هنرش | |
| گفت هر کس در او نظر نکنیم | وز پدر مردنش خبر نکنیم | |
| کان بیابانی عرب پرورد | کار ملک عجم نداند کرد | |
| تازیان را دهد ولایت و گنج | پارسی‌زادگان رسند به رنج | |
| کس نمی‌خواست کو شود بر گاه | چون خدا خواست بر نهاد کلاه | |
| پیری از بخردان گزین کردند | نام او داور زمین کردند | |
| گرچه نز جنس تاجداران بود | هم به گوهر ز شهریاران بود | |
| تاج بر فرق سر نهادندش | کمر هفت چشمه دادندش | |
| چونکه بهرام‌گور یافت خبر | کاسمان دور خویش برد به سر | |
| دوری از سر نمود دیگر بار | برخلاف گذشته آمد کار | |
| از سر تخت و تاج شد پدرش | کس نبد تخت گیر و تاجورش | |
| پای بیگانه در میان آمد | شورشی تازه در جهان آمد | |
| اول آیین سوگواری داشت | نقش پیروزه بر عقیق نگاشت | |
| وانگه آورد عزم آنکه چو شیر | برکشد بر مخالفان شمشیر | |
| تیغ بر دشمنان دراز کند | در پیکار و کینه باز کند | |
| باز گفتا چرا ددی سازم | اول آن به که بخردی سازم | |
| گرچه ایرانیان خطا کردند | کز دل آزرم ما رها کردند | |
| در دل سختشان نخواهم دید | نرمی آرم که نرمیست کلید | |
| با همه سگدلی شکار منند | گوسپندان مرغزار منند |