| گوری الحق دونده بود و جوان | گور گیران پسش چو شیر دوان | |
| ز اول روز تا به گاه زوال | گور می‌رفت و شیر در دنبال | |
| شاه از آن گور بر نتافت ستور | چون توان تافتن عنان از گور | |
| گور از پیش و گورخان از پس | گور و بهرام گور و دیگر کس | |
| تا به غاری رسید دور از دشت | که برو پای آدمی نگذشت | |
| چون درآمد شکار زن به شکار | اژدها خفته دید بر در غار | |
| کوهی از قیر پیچ پیچ شده | بر شکار افکنی بسیچ شده | |
| آتشی چون سیاه دود به رنگ | کاورد سر برون ز دود آهنگ | |
| چون درختی در او نه بار و نه برگ | مالک دوزخ و میانجی مرگ | |
| دهنی چون دهانه غاری | جز هلاکش نه در جهان کاری | |
| بچه گور خورده سیر شده | به شکار افکنی دلیر شده | |
| شه چو بر رهگذر بلا را دید | اژدها شد که اژدها را دید | |
| غم گور از نشاط گورش برد | دست برران نهاد و پای فشرد | |
| در تعجب که این چه نخجیر است | و ایدر آوردنم چه تدبیر است | |
| شد یقینش که گور غمدیده | هست ازان اژدها ستمدیده | |
| خواند شه را که دادگر داند | کز ستمگاره داد بستاند | |
| گفت اگر گویم اژدهاست نه گور | زین خیانت خجل شوم در گور | |
| من و انصاف گور و دادن داد | باک جان نیست هرچه بادا باد | |
| از میان دو شاخهای خدنگ | جست مقراضه فراخ آهنگ | |
| در کمان سپید توز نهاد | بر سیاه اژدها کمین گشاد |