| روزی از روضه بهشتی خویش | کرد بر می روانه کشتی خویش | |
| باده‌ای چند خورد سردستی | سوی صحرا شد از سرمستی | |
| به شکار افکنی گشاد کمند | از پی گور کند گوری چند | |
| از بسی گور کو به زور گرفت | همه دشت استخوان گور گرفت | |
| آخرالامر مادیان گوری | آمد افکند در جهان شوری | |
| پیکری چون خیال روحانی | تازه‌روئی گشاده پیشانی | |
| پشت مالیده‌ای چو شوشه زر | شکم اندوده‌ای به شیر و شکر | |
| خط مشکین کشیده سر تا دم | خال بر خال از سر بن تا سم | |
| درکشیده به جای زناری | برقعی از پرند گلناری | |
| گوی برده زهم تکان طللش | برده گوی از همه تنش کفلش | |
| آتشی کرده با گیاخویشی | گلرخی در پلاس درویشی | |
| ساق چون تیر غازیان به قیاس | گوش خنجر کشیده چون الماس | |
| سینه‌ای فارغ از گریوه‌ای دوش | گردنی ایمن از کناره گوش | |
| سیرم پشتش از ادیم سیاه | مانده زین کوهه را میان دو راه | |
| عطف کیمختش از سواد ادیم | یافت آنچ از سواد یابد سیم | |
| پهلو از پیه و گردن از خون پر | این برنج از عقیق و آن از در | |
| خز حمری تنیده بر تن او | خون او در دوال گردن او | |
| رگ آن خون بر او دوال انداز | راست چون زنگی دوالک باز | |
| کفلی با دمش به دم‌سازی | گردنی با سمش به سربازی | |
| گور بهرام دید و جست به زور | رفت بهرام گور از پی گور |