| بیشتر زانکه سنگ دارد وزن | پشته‌ها ریختی ز گور و گوزن | |
| روی صحرا به زیر سم ستور | گور گشتی ز بس گریوه گور | |
| شه بر آن اشقر گریوه نورد | کز شتابش ندید گردون گرد | |
| چون کمند شکار بگرفتی | گور زنده هزار بگرفتی | |
| بیشتر گور کاورید به بند | یا به بازو فکند یا به کمند | |
| گور اگر صد گرفت پشتاپشت | کمتر از چار ساله هیچ نکشت | |
| خون آن گور کرده بود حرام | که نبودش چهار سال تمام | |
| نام خود داغ کرد بر رانش | داد سرهنگی بیابانش | |
| هرکه زان گور داغدار یکی | زنده بگرفتی از هزار یکی | |
| چون که داغ ملک بر او دیدی | گرد آزار او نگردیدی | |
| بوسه بر داغگاه او دادی | بندیی را ز بند بگشادی | |
| ما که با داغ نام سلطانیم | ختلی آن به که خوش ترک رانیم | |
| آنچنان گورخان به کوه و به راغ | گور که داغ دید رست ز داغ | |
| در چنین گورخانه موری نیست | که برو داغ دست زوری نیست | |
| روزی اندر شکارگاه یمن | با دلیران آن دیار و دمن | |
| شه که بهرام گور شد نامش | گوی برد از سپهر و بهرامش | |
| می‌زد از نزهت شکار نفس | منذرش پیش بود و نعمان پس | |
| هر یکی در شکوه پیکر او | مانده حیران از پای تا سر او | |
| گردی از دور ناگهان برخاست | کاسمان با زمین یکی شد راست | |
| اشقر انگیخت شهریار جوان | سوی آن گرد شد چو باد روان |