| چون سهیل جمال بهرامی | از ادیم یمن ستد خامی | |
| روی منذر از آن نشاط و نعیم | یافت آنچ از سهیل یافت ادیم | |
| گشت نعمان و منذر از هنرش | این به شفقت برادر آن پدرش | |
| پدری و برادری بگذار | آن رهی وین غلام در همه کار | |
| این رقیبش به دانش آموزی | وان رفیقش به مجلس افروزی | |
| این به علم استواریش داده | وان نشاط سواریش داده | |
| تا چنان شد بزرگی بهرام | کز زمینش برآسمان شد نام | |
| کارش الا می و شکار نبود | با دگر کارهاش کار نبود | |
| مرده گور بود در نخچیر | مرده را کی بود ز گور گزیر | |
| هر کجا تیرش از کمان بشتافت | گور چشمی ز چشم گوری یافت | |
| اشقری باد پای بودش چست | به تک آسوده و به گام درست | |
| پر برآورده پای از اندامش | دست پرکن شکسته از گامش | |
| ره‌نوردی که چون نبشتی راه | گوی بردی ز مهر و قرصه ز ماه | |
| کرده با جنبش فلک خویشی | باد را داده منزلی پیشی | |
| پیچ صد مار داده بود دمش | گور صد گور کنده بودسمش | |
| شه برو تاختی به وقت شکار | با دگر مرکبش نبودی کار | |
| اشقر گور سم چو زین کردی | گور برگردش آفرین کردی | |
| باز ماندی به تک ستوران را | سفتی از سم سرین گوران را | |
| وقت وقتی که از ملالت کار | زین برو کردی آن هژیر سوار | |
| گشتی از نعل او شکارستان | نقش بر نقش چون نگارستان |