| هیچ روزی چو آفتاب از نور | این از آن آن ازین نگشتی دور | |
| شاهزاده در آن حصار بلند | پرورش می‌گرفت سالی چند | |
| جز به آموختن نبودش رای | بود عقلش به علم راهنمای | |
| تازی و پارسی و یونانی | یاد دادش مغ دبستانی | |
| منذر آن شاه با مهارت و مهر | آیتی بود در شمار سپهر | |
| بود هفت اختر و دوازده برج | پیش او سرگشاده درج به درج | |
| به خط هندسی عمل کرده | چون مجسطی هزار حل کرده | |
| راصد چرخ آبگون بوده | قطره تا قطره قطر پیموده | |
| از نهانخانهای دوراندیش | باز داده خبر به خاطر خویش | |
| چون که شهزاده را به عقل و برای | دانش آموز دید و رمز گشای | |
| تخت و میلش نهاد پیش به مهر | دروی آموخت رازهای سپهر | |
| هر ضمیری که آن نهانی بود | گر زمینی گر آسمانی بود | |
| همه را یک به یک بهم بردوخت | چون بهم جمله شد درو آموخت | |
| تا چنان بهره‌مند شد بهرام | کاصل هر علم را شناخت تمام | |
| در نمودار زیچ و اصطرلاب | درکشیدی ز روی غیب نقاب | |
| باز چون تخت و میل بنهادی | گره از کار چرخ بگشادی | |
| چون هنرمند شد بگفت و شنید | هنرآموزی سلاح گزید | |
| در سلاح و سواری و تک و تاز | گوی برد از سپهر چوگان باز | |
| چون از آن پایه نیز گشت بزرگ | پنجه شیر کند و گردن گرگ | |
| تیغ صبح از سنان گزاری او | سپر افکند با سواری او |